اثر لیتیوم کلراید بر سطح سرمی فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از مغز، فاکتور نکروزدهندۀ توموری آلفا و وزن مرطوب مغز در مدل حیوانی افسردگی

مقدمه: پاتوفیزیولوژی افسردگی یک موضوع چالش برانگیز است. ضایعات هیپوکامپ می‌توانند باعث ایجاد افسردگی شوند و نیز تغییراتی را در سطوح چندین سایتوکین‌ از جمله فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF) و فاکتور نکروزدهندۀ توموری آلفا (TNF-α) ایجاد کنند. هدف از انجام مطالعۀ حاضر بررسی مکانیسم افسردگی القاء شده توسط مسمومیت با تری متیل تین (TMT) و مطالعۀ اثر تجویز مزمن لیتیوم کلراید (Li) بر روی افسردگی در این مدل حیوانی است. مواد و روش‌ها: حیوانات به گروه‌های TMT+Li20، TMT+Li40، TMT+Li80 و TMT+ Saline تقسیم شدند که 8 میلی گرم/کیلوگرم TMT و به ترتیب 20، 40 و 80 میلی گرم/کیلوگرم لیتیوم کلراید یا سالین را به مدت 14 روز دریافت کردند. به منظور سنجش میزان افسردگی، مدت زمان بی حرکتی در آزمون شنای اجباری (FST) و آزمون معلق ماندن دم (TST) اندازه‌گیری شد. سپس سطح سرمی TNF-α،BDNF و وزن مرطوب مغز اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: مدت زمان بی‌حرکتی در FST و TST در موش‌‌های صحرایی که TMT دریافت کرده بودند طولانی‌تر بود، در حالی‌که موش‌های صحرایی دریافت کنندۀ لیتیوم کلراید بی‌حرکتی معنی‌دار کمتری را نسبت به گروه TMT+Saline نشان دادند. به‌ علاوه تجویز لیتیوم کلراید سطح سرمی BDNF و وزن مرطوب مغزها را افزایش داد و سطح TNF-α را در مقایسه با گروه TMT+Saline کاهش داد. نتیجه گیری: کاهش BDNF یا افزایش فاکتورهای التهابی (به ویژه TNF-α) همراه با علایم افسردگی در مدل مسمومیت با تری متیل تین رخ داد. از طرف دیگر، تجویز مزمن Liممکن است سایتوکاین‌ها را تعدیل کند و  علایم رفتاری را بهبود بخشد.